Z okazji Dnia naleśnika w Przedszkolu Galaktyka Dzieci zapachniało pysznościami. Dzieci wcieliły się w role kucharzy i degustatorów. 
Nasze przedszkolaki zapoznały się z tajemniczą recepturą cioci Ani na pyszne naleśniki. Odgadywały co nam jest potrzebne aby ciasto się udało, poznały nawet wersję wegańską.
Odbyło się mnóstwo zabaw zręcznościowych np.: zawijanie w naleśnik lub odwracanie naleśnika na patelni.
Dzieci po dobrej zabawie oczywiście komponowały własne naleśniki z przygotowanych pyszności takich jak dżemy, nutella, owoce i oczywiście bita śmietana.
Poniżej opis tego czemu służą takie zajęcia, w których aktywowane są wszystkie zmysły.
Uczenie się przez zmysły i zabawę z wykorzystaniem terapii sensomotorycznej
Podczas każdej aktywności dziecka, bez względu na to, czy jest to zabawa, czy poważna nauka, mózg otrzymuje informację ze wszystkich zmysłów. Bodźce są rozpoznawane, segregowane oraz interpretowane i integrowane ze zdobytymi wcześniej doświadczeniami.
Im więcej, więc dziecko doświadcza świata (dotknie, poczuje, powącha, usłyszy, zobaczy), tym jego rozwój będzie możliwie najlepszy (w granicach jego potencjału).
Według Piageta, układ nerwowy uczy się głownie przez działanie (learning by doing). Nauka, jest więc funkcją „spostrzegania motorycznego“. Każde doświadczenie i każda czynność życiowa angażuje niezwykle złożoną sieć neuronów i synaps.
Wrażenia (bodziec), przeżycia (sekwencje bodźców), doświadczenia (ocena, globalizacja), pamięć (wspomnienia, porównanie) mają istotny wpływ na rozwój człowieka. Możliwością rozwoju staje się więc doświadczenie.
Stymulacja sensoryczna i aktywność ruchowa we wczesnym dzieciństwie „uformują“ neurony i połączenia między nimi, kształtując procesy sensomotoryczne. Nierozwinięcie się jednak określonych umiejętności w kolejnych stadiach rozwoju powoduje powstawanie trudności w funkcjonowaniu i zachowaniu dziecka.
Do prawidłowego rozwoju potrzebna jest jeszcze integracja, która stanowi połączenie między sensoryką (z ciałem/schematem przestrzennym) a motoryką.
Zmysły
Poszczególne zmysły człowieka rozwijają się bardzo stopniowo, ale dziecko korzysta już z nich przez cały czas, a nie dopiero wtedy, gdy całkowicie się rozwiną i będą doskonale pracowały. Bodźce odbierane przez zmysły to „pożywienie” dla układu nerwowego. Każdy mięsień, staw, istotny organ, fragment skóry i narządy zmysłów, wysyłają informacje sensoryczne do mózgu.
Zmysły informują nas o tym, co znajduje się w najbliższej odległości (wzrok i słuch), o tym co znajduje się w ciele (dotyk) oraz o tym, co wnika w ciało (powonienie i smak). Dzięki zmysłom reagującym na ruch, grawitację i pozycję ciała, wiemy o tym, jak i gdzie nasze ciało się porusza (zmysły przedsionkowe i proprioceptywne). Dodatkowo dzięki wisceroreceptorom możemy odczuwać to, co dzieje się wewnątrz naszego ciała.
Zmysły nadają znaczenie temu, co jest widziane, kojarząc bodźce wzrokowe z tym, czego doświadczamy w ruchu przez dotyk. Wzrok pomaga nadać znaczeniu temu, co słyszymy, a słuch – temu co widzimy. Na końcu znaczenia nadane bodźcowi umożliwiają formułowanie myśli abstrakcyjnych i poznawczych.
Bez bogatej interakcji ze środowiskiem fizycznym nauka jest bardzo trudna. Interakcja sensomotoryczna kładzie fundamenty pod późniejsze funkcje poznawcze. Może się wydawać, że bawiące się dziecko niczego się nie uczy, chociaż właśnie uczy się czegoś bardzo istotnego – uczy się uczyć.
Uczenie się
Uczenie się jest funkcją układu nerwowego. Dziecko ma problemy z czytaniem, jeśli jego układy sensoryczne nie pomagają mu w przetworzeniu znaczków czy symboli w książce. Im bardziej układy sensoryczne współpracują, tym więcej dziecko może się nauczyć i tym łatwiej mu to przychodzi.
Nauka zaczyna się od grawitacji i ciała: nauka siedzenia, potrząsania grzechotką, chodzenia, posługiwania się kredką rozwija predyspozycje mózgu do uczenia się dużo bardziej złożonych umiejętności. Gdy predyspozycje rozwinięte są na poziomie sensomotorycznym, dziecku łatwiej przychodzi nauczenie się dodawania liczb, pisania zdań lub nawiązywania relacji z przyjaciółmi.
Najnowsze komentarze